"ไอ้มิลค์"

บทสนทนาในวันหนึ่งหลังกีฬาสีของเด็ก ป.1

อี๊เพน : ทำไมเสียงมิลค์แหบล่ะ (อี๊เพนเดาเอาว่าคงเป็นเพราะเพิ่งผ่านกีฬาสีมาหมาด ๆ คุณเธอเชียร์อย่างไม่ออมแรง ออมเสียงใดใด มิลค์ทำอะไรทุ่มสุด ๆ ร้องเบา ๆ ไม่ได้ค่ะ)
มิลค์ : แหบแล้วมันเกี่ยวอะไรกับ

อี๊เพนล่ะ อ้าว แป่ว!!!

(อี๊เพนไม่ละความพยามคุยต่อ)
อี๊เพน : มิลค์พี่วิวไปไหนล่ะ
มิลค์ : เล่นกับหมาอยู่
อี๊เพน : อ๋อไอ้ด๊อกน่ะเหร่อ

(พูดไปก็นึกได้ว่าอี๊เพนจำชื่อมันผิด นั่นมันหมาบ้านลุงรินนี่นา)

มิลค์ : ไอ้ด๊อกมันจะมาอยู่บ้านมิลค์ได้ไง เอ้อ อี๊เพนหนิ หมามิลค์ชื่อไอ้ทอยย..ย

(แต่เสียงจะเหมือนไอ้ถอยยซะมากกว่า เอ่อ..คือว่าเธอเหน่อค่ะ)

อี๊เพน : อ๋ออ แล้ว “ไอ้มิลค์” (เน้นเสียง) ล่ะ อยู่ไหน
มิลค์ : ฮึ!!! (สาวมิลค์เงียบไปนิด)
อี๊เพน : อ้าวไมล่ะ (แอบหัวเราะกิ๊กกั๊ก)
มิ้ลค์ : ก็ว่ามิ้ลค์เป็นหมาน่ะดิ (รู้ทันอีกแน่ะ)

ปิดท้ายการสนทนาวันนั้น
มิลค์ : “อี๊เพนมิลค์จำเบอร์อี๊เพนได้แล้ว" พร้อมกับส่งเสียงเหน่อ ๆ ออกมาเป็นเบอร์โทรศัพท์
อี๊เพน : โหจำได้ไงอะ
มิลค์ : ก็มิลค์แจ๋วอะดิ
(แหม..เจ๋งจริงแม่หลานสาว)